Winkelwagen
0
0,00 €
Marleen steunt goede doelen met haar kunst...
Mijn werk met keramiek is voor mij meer dan alleen een passie; het is een manier om verhalen te vertellen en iets blijvends te creëren. Ik voel me bevoorrecht dat ik dit kan doen, maar vind het daardoor des te belangrijker om dit breder in te zetten. Daarom heb ik besloten dat de opbrengsten van mijn werk voor de helft ten goede komen aan twee doelen die me enorm aan het hart gaan: War Child en KiKa.
- War Child helpt kinderen in oorlogssituaties om weer een beetje kind te kunnen zijn. Ze zorgen voor onderwijs, veiligheid en hoop, dingen die voor elk kind vanzelfsprekend zouden moeten zijn.
- KiKa, Kinderen Kankervrij, werkt onvermoeibaar aan onderzoek naar kinderkanker. Hun doel is helder: meer kinderen genezen en minder zware behandelingen.
Met elke aankoop van een keramisch werk steun je dus direct deze organisaties. Het geeft me veel voldoening om op deze manier iets te betekenen.
Interesse in een beeld (dat al verkocht is)? Neem vrijblijvend contact op voor de mogelijkheden.
Kijk voor meer keramische beelden ook op:
— Marleen aan het werk —
Marleen de Man is geboren in 1949 te Vlaardingen. Nadat ze getrouwd is, heeft ze lange tijd in Zoetermeer gewoond. Daar heeft ze in het begin van de jaren 90 op een keramistencursus voor het eerst kennis gemaakt met klei. Zij nam na deze voor haar geweldige ervaring het besluit zich hierin te gaan bekwamen. In 1994 is zij met haar gezin naar Eindhoven verhuisd en heeft zij zich daar direct bij de BKT (Beoefenaars van Keramische Technieken) aangesloten. De eerste jaren heeft zij onder de inspirerende leiding van keramistendocente Lianne Rijkers gewerkt. Daarna, tot voor kort werd zij begeleid door Mitzi van de Akker, eveneens een zeer getalenteerde keramiste. Marleen werkt graag met grove Chamotte klei en vindt het boeiend om in het werkstuk ook de structuur van de klei te laten zien. De oxides welke zij gebruikt geven aan het werk een natuurlijke uitstraling. Werkte zij eerst vaak met cobalt oxide, nu gebruikt zij ook koper, mangaan, rutiel en verschillende ijzer oxides. Naast de witte Chamotte werkt zij ook graag met zwart bakkende klei en met engobes en pigmenten. Naast strakke vormen houdt zij ook van organische vormen waarin de natuurlijke uitstraling van de klei nog te zien is. Doordat haar zicht minimaal is, ontwikkeld zij zelf nieuwe technieken zodat zij toch kan maken wat zij in gedachte heeft. Zo maakte zij 2 grote zebra's die zij eerst met engobes bewerkte en daarna uitkraste, zodat er toch 'zebra-lijnen' ontstonden die zij niet meer op de 'gewone' manier kon maken. Deze zebra's waren oa op de expositie van "Ruimte in Beeld" te zien. Doordat Marleen met KUBES exposeert, ontdekt zij nieuwe inspiratiebronnen. KUBES geeft vaak een opdracht mee voor de nieuwe expositie en zodoende vernieuwd haar creatieve denken. Zij exposeerde met Kubes in het van Abbe museum Eindhoven, waarvoor ze Die Drommelse Dommel maakte, geïnspireerd op een kunstwerk van het van Abbe museum. Zij werkt ook veel met engobes en een verfbrander die de klei snel droogt, zodat de klei na bewerking, begint te barsten en er een mooi effect ontstaat. Eén van die beelden met dit effect, maakte zij voor de expositie van Beelden aan Zee in Den Haag.
- In de kijker -
2023 Slot Zeist 'de kunst van het anders zien 35 jaar' [10-9 t/m 29-10]
2022 Galerie DSG Assen [2-7 t/m 27-8]
2021 Onthulling koffer voor Indisch en Moluks monument [25-9]
2021 MuZieum [t/m 31-5]
2019 Galerie Kubra-Art Geldrop In de Ruimte [23-8 t/m 13-10]
2019 Buitenevenement 'Verbinding' Esch [11-5 t/m 26-5]
2018 Slot Zeist 'de kunst van het anders zien xxx' [27-2 t/m 27-5]
2016 Van Abbe Museum 'tentoonstelling Geraakt' [21-11 t/m 4-12]
2016 Ruimte in Beeld Nuenen [23-3 t/m 9-7]
2015 Museum Stadskasteel Zaltbommel [31-3 t/m 4-7]
2014 Stadsschouwburg/muZIEum [22-9 t/m 31-10]
2013 Museum Beelden aan Zee Scheveningen [5-4 t/m 20-5]
2012 Gemeentekantoor Elburg [23-7 t/m 31-8]
Jarenlang speelde het idee in het hoofd van de 73-jarige Roy Meelhuysen: een gedenkteken voor de Indisch-Molukse gemeenschap in Eindhoven. Zaterdag werd dat idee werkelijkheid en daar is Roy trots op. ''Als ik er straks niet meer ben, moet iemand die jonge generatie iets leren over ons verleden.''
Het monument staat aan de Dominee Theodor Fliednerstraat, tegenover een zorghuis. Zowel Roy Meelhuysen zelf als burgemeester John Jorritsma vertelde iets voor het beeld werd onthuld.
Als monument is gekozen voor een bronzen koffer. Een idee uit de koker van Roy, maar uitgevoerd door Eindhovense kunstenares Marleen de Man.
De koffer staat symbool voor de vele mensen uit Nederlands-Indië die na de Tweede Wereldoorlog veelal gedwongen naar Nederland kwamen. Ze lieten bijna alles achter in hun thuisland en kwamen met een paar koffers aan in Nederland.
Geschreven door: Madhavi Raaijmakers
Lees hier het hele artikel.
Koffer als herinnering voor Indisch-Molukse gemeenschap in Eindhoven
<-- De onthulling van het
monument
(foto: Peter van de Wal).
Prachtige beelden ondanks de slechte ogen van Marleen
Marleen de Man werd slechtziend en ziet nu minder dan vijf procent van wat ze
ooit zag.
DOOR ANNELIES VAN DER WOUDE (Eindhovens Dagblad 2015)
Alsof je een galerie bezoekt, een beeldentuin: zowel het huis als de tuin van Marleen de Man (1949) uit Eindhoven staan vol met grote en kleine keramische werken: bustes, schalen, dieren. Aan de muur hangen abstracte foto's, zoals een groot werk in de hal. "Dat heb ik ook gemaakt met een speciale techniek in het donker waarbij je schildert met licht", glimlacht Marleen.
Aan Marleens ogen zie je niets opmerkelijks en ze beweegt zich makkelijk door huis, want met haar gezichtsveld is niets mis. Toch ziet ze nog geen vijf procent van wat 'gewone' mensen zien. "Tien jaar terug, toen ik als telefoniste en receptioniste bij DAF werkte, grapten mijn collega's dat het echt wel tijd werd voor een brilletje, want ik kon de kentekenplaten van de auto's op de parkeerplaats niet meer lezen. De oogarts constateerde bij mij macula degeneratie (MD), een oogaandoening waardoor het vermogen details te zien sterk afneemt. Het probleem zit niet in de lens, maar in het netvlies achter in de oogbol, in de gele vlek."
Marleen trof samen met haar man allerlei voorbereidingen, werd lid van de MD-Vereniging en begon maandelijks het Macula-café te bezoeken in Eindhoven. "Ik leerde blind typen en volgde – op aanraden van een tachtigjarige bezoeker van het Macula-café - een computercursus voor blinden en slechtzienden. 'Zonder computer ben je straks nergens meer', zei hij tegen mij. En daar heeft hij wel gelijk in gekregen."
Toen ze na een paar maanden merkte dat haar zicht - als bij lachspiegels - vervormde, ging ze opnieuw naar de oogarts. Die kon niets ontdekken en verwees Marleen door naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen. "In juli 2008 zag ik nog maar 45 procent en kreeg ik te horen dat ik geen auto meer mocht rijden. Dat trof mij enorm, ik deed alles altijd zelf. Vanaf dat moment ben ik gaan fietsen en dat doe ik nog steeds. Het gaat goed zolang ik niet alleen maar naar het fietspad kijk. Ik ben nog nooit gevallen."
Dat ze haar kleinkinderen niet kan voorlezen vindt ze heel moeilijk. "Dat zou ik zo graag doen", zegt ze. Daarentegen heeft ze nog nooit zoveel boeken verslonden sinds ze niet meer kan lezen: tijdens de afwas, in de trein, wandelend. "Wist je dat Adriaan van Dis zijn boeken zelf voorleest? Fantastisch hoor, die luisterboeken."
In 2009 werd bij haar ook de ziekte van Stargardt ontdekt, een erfelijke oogziekte die hoogstzelden voorkomt. Ze moest stoppen met werken. Met hulp en technische aanpassingen van Visio, een organisatie voor slechtzienden en blinden, bleek ze nog veel wél te kunnen en hoefde zij haar grote passie, keramiek, niet op te geven. Met een loepbril en een beeldschermloep kan ze bijvoorbeeld details uitvergroten. Daarnaast is ze gaan experimenteren met andere technieken die grover werk met klei mogelijk maken. Inspiratie doet ze op tijdens reizen naar verre landen, samen met haar man.
"Ik heb buiten twee beelden staan, zebra's. Wil je die streepjes glazuren dan moet je wel drie keer over hetzelfde streepje gaan, dat zie ik niet. Wat ik nu heb bedacht is een zebra van witte klei, waarover ik zwarte klei heen heb gezet. Daarna ben ik stukjes zwarte klei gaan weghalen. En dat lukte wel."
Marleen bleef ook tuinieren, fotograferen en zingen. "Zingen doe ik nu bij een koor dat optreedt zonder bladmuziek. En fotograferen doe ik samen met een aantal andere slechtzienden onder begeleiding van een docent die ons speciale fotografische technieken leert. En we maken uitstapjes met de trein. Dan hebben we veel bekijks hoor, met onze camera's, blindenstokken, verrekijkers en speciale brillen."
Kijkje in de keuken | Interview 2021
In onze zoektocht naar kunst over liefde, komen we in contact met Stichting KUBES. Een stichting die zich inzet voor toegankelijke kunst en cultuur voor blinden en slechtzienden. Terwijl we verschillende portfolio's bekijken, vallen de beelden van Marleen de Man meteen op. De liefde spat overduidelijk van de beelden die zij maakt af! Een telefoontje verwijderd en nog geen week later staat collega Elise bij Marleen op de stoep.
Het
hele huis van Marleen staat vol met schitterende beelden die ze allemaal zelf
gemaakt heeft. Elise bezoekt Marleen niet alleen om beelden uit te zoeken voor
de tentoonstelling, maar gaat ook in gesprek met haar, want wie is Marleen, hoe
gaat ze te werk en waar gaat haar hart sneller van kloppen.
Vertel
ons eens wat meer over jezelf
"Mijn naam is Marleen de Man, geboren in Vlaardingen. Getrouwd en verhuisd naar Zoetermeer. Daar hebben mijn man en ik vier kinderen gekregen. In 1994 zijn we naar Eindhoven verhuisd en sindsdien woon ik hier. In dit huis ben ik gestart met het maken van kunst."
Waar
werk je op dit moment aan?
"Aan Indisch herinneringsmonument, wat het precies wordt blijft nog even geheim. Ik kan alleen verklappen dat het een groot in brons gegoten beeld wordt. Het beeld wordt onthuld op 25 september 2021 en staat in een park bij een zorgcentrum in Eindhoven."
Waar
ben je het meest trots?
"Dat ben ik op de twee zebra's waar ik het net over had. Vind het zo mooi dat ik een techniek gevonden heb om de strepen te zetten met mijn slechte zicht. Verder ben ik nu met abstracte beelden bezig, die mij ook trots maken. Daarnaast zijn er beelden die ik zelf zo mooi vind dat ik ze perse niet wil verkopen."
Marleen
wijst naar een beeld: "Dat beeld dat daar staat bijvoorbeeld. Een mooi gevormde
vrouw, waar ik veel zand in heb verwerkt. En of het nu door het zand kwam of
niet, de oven werd veel te heet en sloeg op hol. Daardoor zitten daar nu
verschillende mooie kleuren in, per ongeluk of niet, daar ben ik ook trots op.
Wanneer
en waarom ben je begonnen met het maken van kunst?
"In Zoetermeer heb ik vlak voor mijn verhuizing naar Eindhoven een klei workshop gevolgd en vond dat zo leuk dat ik in Eindhoven lid ben geworden van BKT (Beoefenaars keramische technieken). Over de afgelopen 26 jaar heb ik bij BKT met verschillende docenten gewerkt. Allemaal hebben ze hun eigen visie en trucjes, waardoor je veel leert."
"In
het begin zocht ik mooie ontwerpen op en maakte ik ze na, maar opgegeven moment
wil je meer. Steeds meer ontdekken wat bij je past, wat je leuk vindt en wat je
kunt. Helemaal toen ik steeds slechter ging zien. In 2008 is bij mij
Maculadegeneratie vastgesteld en daarna de ziekte van Stargardt. In 2009 moest
ik stoppen met werken, vanwege mijn slechte zicht. Gelukkig kon ik wel blijven
doorgaan met het maken van kunst."
"Soms vind ik het
lastig om afstand te doen van mijn gemaakte beelden."
Marleen
lacht: "Kunst maken voelt voor mij niet als mijn beroep, maar mijn hobby.
Daarom vind ik het soms lastig om afstand te doen van de beelden, maar zoals je
ziet moet ik ze wel verkopen, anders staat binnenkort heel mijn huis vol.
Met welke technieken en
materialen werk je het liefst?
"Technieken zijn er net als materialen in alle soorten en maten. Doordat ik pas op latere leeftijd slechtziend geworden ben, heb ik van veel technieken weet. Die gebruik ik nu dan nog steeds en zijn heel uiteenlopend. Het enige leidend daarin is dat ik het allerliefst op mijn gevoel werk."
"Qua
materialen werk ik het liefst met chamotte klei. Het mooie aan deze klei is dat
je het heel grof kunt houden, maar ook heel strak kunt afwerken. Je kunt er
eigenlijk alle kanten mee op. Ik experimenteer veel met structuren dus voeg
regelmatig zand, stoffen of touw toe. Dat geeft leuke effecten.
Welke invloed heeft het
slechter zien op je werk?
"Waar ik voorheen veel met details werkte, doe ik dat nu niet meer. Simpelweg omdat ik het niet meer goed zie. Het is nog wel mogelijk om details te maken, maar dan heb ik mijn beeldschermloep en loepbril nodig, dan voel ik mij net een chirurg.
"Mijn werk is door de jaren heen zeker veranderd. Nu geldt hoe groter, hoe beter ik het kan voelen en maken. Het kleine werk gaat niet meer, maar doordat ik dit al heel lang doe heb ik voor mijzelf technieken ontdekt die werken met minder zicht.
"Een
voorbeeld hiervan zijn zebra's die ik gemaakt heb. Waar ik met zicht drie keer
over hetzelfde laagje glazuur heen ga om een mooi streepje te maken. Los ik dat
nu op door te werken met witte en zwarte klei. De witte klei vormt de basis.
Over het hele beeld zet ik een zwarte laag klei. Daardoor kan ik in een
beweging de zwarte klei wegkrassen, zodat ik een witte streep krijg. Het
resultaat? Een zwarte zebra met witte strepen. Dit principe heb ik ook andersom
gedaan, waardoor ik ook een witte zebra met zwarte strepen gemaakt heb.
Van
welk kunstwerk gaat je hart sneller kloppen?
"Een kunstwerkje van mij op de badkamer, gaat mijn hart stiekem sneller van kloppen. Daar zit zoveel ontroering in, dat het nog steeds een van mijn dierbaarste kunstwerken is. Hoe zij samen staan vind ik prachtig."
"Het
beeld is uit een stuk klei gemaakt. Zij is wat kleiner, neigt naar hem en hij
kust haar lief op haar hoofd. Heb het in de tijd gemaakt dat ik nog beter kon
zien, want er zitten nog gezichtjes op, dus het staat er al een hele tijd.
De liefde valt meteen op
in je beelden, is dat bewust?
"Ja! Het thema liefde past bij mijn karakter. Een belangrijk onderwerp voor mij en dat zie je terug in mijn werk: liefde voor mensen, dieren en natuur. Liefde vind ik een soort magie en samensmelting van iets. Een van de redenen om mijn beelden uit een stuk klei te maken, zodat ze samensmelten als een paar."
Mogen
bezoekers de beelden aanraken?
"Uiteraard,
vaak mag het natuurlijk niet, maar bij mijn beelden wel. Extra leuk dat het
helemaal bij het muZIEum past, waar het gaat om het ervaren met weinig of geen
zicht. Dus ben je bij het muZIEum, sluit je ogen, voel en ontdek de structuren
van mijn beelden. Wat haal jij eruit?"
De beelden van Marleen zijn te zien tot en met eind 2021.
